"این جمله به طرز ترحم برانگیزی دلتنگه".
وقتی یکی به این صراحت دلتنگیش رو می‌گه و تو نمی‌تونی دلتنگیش رو ببینی، اشکالش کجاس؟
ردخور نداره که اشکال از جمله بندیشه. پاک کردن و دوباره نوشتن ام فایده‌ای نداره.
فقط باید پاره‌اش کنی، پاره...

ایلیا

هایکو

می‌شمارم
بوسه‌های بی‌شماری را که می‌گیرند
شاخه‌های بید از هم.

ایلیا

طعم گس چاي

نمي‌شه همين جور از جلوي درش رد شد. بايد بشيني و باهاش يه استكان چايي رو بخوري. چايي رو كه مي‌خوري، برات تعريف مي‌كنه كه يه روز دور و برش حسابي شلوغ بوده. تعريف مي‌كنه كه يه روزي در خونه‌ش باز بوده، هر كسي يه ياالله مي‌گفته و مي‌اومده مي‌نشسته سر سفره. يه كمي اغراق ام مي‌كنه پيرمرد، ولي پر بي‌راه ام نمي‌گه. هنوز ام در خونه‌اش روي همه بازه.
تعريف مي‌كنه كه پسرشو از همه‌ي دنيا عزيزتر مي‌داشته. بعدش ام مي‌زنه زير گريه. با كلي زحمت برات مي‌گه كه پسرش چطور جلوي چشمش تصادف كرده و مرده.
تا اين جاشو حق نداري حرف بزني. حتي حق نداري از مزه‌ي گس چايي شكايت كني. پيرمرد تنها كسيه كه توي باغچه‌ي كوچيكش چايي به هم مي‌رسه. حتي اگه طعمش اين همه گس باشه.
از اين جا به بعدش رو هم حق نداري حرف بزني. دكتر گفته بهتره گريه هم نكني. گريه، دوباره گريه‌ي پيرمرد رو در مياره.
آخه یادش نیست. یادش نیست که منم دوستش داشتم. پدرم از موقعي كه تصادف كرده هيچي يادش نيست.

ايليا

هایکو

کسی گذشت.
سایه‌ی من بود
اما

ایلیا

خسته شده‌ام دیگر. دل از خانه بیرون رفتن را ندارم. نشسته آن جا و از جایش هم تکان نمی‌خورد. از پهلویش که بخواهی رد شوی، خواب هم که باشد، سرش را بالا می‌کند و نگاهت می‌کند. زل می‌زند و نگاهت می‌کند. حال و حوصله هم اگر داشته باشد که می‌افتد دنبالت. هر جا بروی ردت را از بوی‌ات می‌گیرد و دنبالت می‌آید.
حالم به هم می‌خورد وقتی خودش را می‌مالد به پر و پاچه‌ام. با آن پشم و پیلی کثیف و زشتش. سگ درست و حسابی هم که نیست. اگر تر و تمیز بود، می‌شد تحملش کرد. اما گَری که گرفت یا باید خلاصش کنی یا باید بیندازیش بیرون.
سگ گر را که نمی‌توانستم خانه نگه دارم آخر. حالا هر چقدر هم که وفادار باشد. هر چقدر هم که دوستش داشته باشم. همه می‌گویند. سگ که گر شد یا باید خلاصش کرد یا انداختش بیرون. چاره هم ندارد. دوا و درمان هم ندارد. دست کم برای من ندارد.
همین جور نشست در خانه و تکان نخورد. دست آخر طاقت نیاوردم زنگ زدم به شهرداری. آخر همین جور نشسته بود و تکان نمی‌خورد.نمی‌توانستم تحملش کنم.
داشتند که می‌بردندش، خیلی تقلا نکرد. فقط زل زل نگاهم می‌کرد. انگار که منتظر باشد من کاری بکنم. تا این که بردندش.
فردایش برگشت و نشست سر جای قبلی‌اش. هر روز می‌آید می‌نشیند همان جا زل زل نگاهت می‌کند. هر روز زنگ می‌زنم به شهرداری که بیایند و ببرندش ولی فردا دوباره سر و کله‌اش پیدا می‌شود.کارم شده زنگ زدن و شکایت کردن. اوایل خوب بود. می‌آمدند. حالا دست به سر می‌کنند آدم را. اگر هم بگویند می‌آییم، خبری ازشان نمی‌شود.
حالا راحت نشسته همان جا و نگاه می‌کند. من هم می‌ترسم پایم را از خانه بیرون بگذارم. کاری که به کار هیچ کس ندارد. فقط زل می‌زند و نگاهت می‌کند.
حتی می‌ترسم خلاصش کنم. می‌ترسم خلاصش کنم و باز هم برگردد.

ایلیا